sĭmultas (noun F) : (
* Gen. plur. simultatium, Liv. 1, 60, 2; 3, 66, 4; 9, 38, 12; 28, 18, 12; 39, 5, 2; 39, 44, 9; Val. Max. 4, 2, 2; Auct. B. Alex. 49, 2: simultatum,Cic. Fl. 35, 87; Capitol. Ver. 9, 2), f. simul; therefore, orig., a coming together, encounter of two persons or parties; hence
* A hostile encounter of two persons or parties, dissension, enmity, rivalry, jealousy, grudge, hatred, animosity (class.; syn.: aemulatio, odium, inimicitia; on account of the idea of reciprocity, most freq. in the plur.).
* Sing.: hic id metuit, ne illam vendas ob simultatem suam, * Plaut. Ps. 1, 3, 50; Ter. Phorm. 2, 1, 2; cf. gero, II. A.: huic simultas cum Curione intercedebat,Caes. B. C. 2, 25; cf.: cum quo si simultas tibi non fuisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1: sibi privatam simultatem cum Campanis nullam esse, publicas inimicitias esse, Liv. 26, 27, 11; cf.: simultas cum familiā Barcinā,id. 23, 13, 6: se numquam cum sorore fuisse in simultate,Nep. Att. 17, 1: simultate cum Fulviā socru exorta,Suet. Aug. 62: simultatem deponere,Cic. Att. 3, 24, 2; so (opp. gerere) Suet. Vesp. 6: multis simultatem indixerit,id. Ner. 25: dehinc ad simultatem usque processit,id. Tib. 51: ubi nulla simultas Incidit,Ov. R. Am. 661: inter finitimos vetus,Juv. 15, 33.
* In Hyg., in gen., a strife, contest for a prize (syn. certamen): cum complures eam peterent in conjugium, simultatem constituit, se ei daturum, qui secum quadrigis certasset victorque exisset,Hyg. Fab. 84; 185: simultatem constituit,id. ib. 22 and 67.