sĕpultūra (noun F) : id.
* A burial, interment, funeral obsequies, sepulture (freq. and class.; syn.: exsequiae, funus, humatio): mos sepulturae,Lucr. 6, 1278: mihi quidem antiquissimum sepulturae genus illud fuisse videtur, quo apud Xenophontem Cyrus utitur. Redditur enim terrae corpus, etc.,Cic. Leg. 2, 22, 56: mercedem funeris ac sepulturae constituere,Cic. Verr. 2, 5, 51, § 134: is, quem sepultura adfecerat,id. Div 1, 27, 56: honore sepulturae carere,id. Sen. 20, 75: corpus ad sepulturam dare,id. Phil. 2, 7, 17: locum sepulturae dare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 3; so, locus sepulturae,Tac. A. 2, 73 fin.; for which: locus ad sepulturam,Suet. Tib. 1: caput periculis pro sepulturā objecit,Sen. Cons. ad Helv. 19, 5: sepulturae causā,Dig. 11, 7, 2.—Plur.: ab Euhemero et mortes et sepulturae demonstrantur deorum,Cic. N. D. 1, 42, 119.
* Esp., the burning of the dead body: corpus antequam cremaretur nudatum in foro, qui locus sepulturae destinabatur,Tac. A. 2, 73: corpora sepulturae reddidit,Just. 9, 4, 4.