sanctĭo (noun F) : sancio
* An establishing, ordaining, or decreeing as inviolable under penalty of a curse; a decree, ordinance, sanction: sanctiones sacrandae sunt ...poenā, cum caput ejus qui contra fecerit consecratur,Cic. Balb. 14, 33; 16, 36; cf.: legis sanctio poenaque,Cic. Verr. 2, 4, 66, § 149: sanctio legum, quae novissime certam poenam irrogat iis, qui praeceptis legis non obtemperaverint,Dig. 48, 19, 41; cf.: interdum in sanctionibus adicitur, ut qui ibi aliquid commisit, capite puniatur,ib. 1, 8, 9: neque vero leges Porciae quicquam praeter sanctionem attulerunt novi,Cic. Rep. 2, 31, 54: plus valet sanctio permissione,Auct. Her. 2, 10, 15: jacere irritas sanctiones,Liv. 4, 51: pragmatica,Cod. Just. 1, 2, 10.