Lewis Short
sălīva (noun F) : kindr. with σίαλον
* Spittle, saliva (in gen., while sputum is that already spit out; equally used in sing. and plur.).
* Lit., sing., Cat. 23, 16; 78, 8; 99, 10; Juv. 6, 623; Sen. Ira, 3, 38, 2; Plin. 27, 6, 24, § 41; 28, 12, 53, § 193: in manum ingerere,id. 28, 4, 7, § 37 al.—Plur., Lucr. 4, 638; 4, 1108; Col. 6, 9, 3: unā salivā,without interruption,Hier. ad Pam. 61, 4.
* Transf., a spittle-like moisture, slime: cochlearum,slime,Plin. 30, 15, 47, § 136; cf. ostrearum, id, 32, 6, 21, § 60: purpurarum,id. 9, 36, 60, § 128: lacrimationum,id. 11, 37, 54, § 147: siderum (honey-dew), id. 11, 12, 12, § 30.
* Trop., taste, flavor; longing, appetite (poet., and in post-Aug. prose): Methymnaei Graia saliva meri,Prop. 4 (5), 8, 38. cf.: suo cuique vino saliva,Plin. 23, 1, 22, § 40: mercurialis,for gain,Pers. 5, 112: turdarum,id. 6, 24: Aetna tibi salivam movet,makes your mouth water,Sen. Ep. 79, 7: quicquid (sc. vinum) ad salivam facit,Petr. 48, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary