rustĭcĭtas (noun F) : rusticus (not anteAug.).
* Lit.
* Country life and occupations, i. e. tillage, husbandry, Pall. Insit. 11.
* Transf., the manners of the country or of country people, rustic behavior, rusticity (opp. urbanitas); in a good and (more freq.) in a bad sense: patria est ei Brixia, ex illā nostrā Italiā, quae multum adhuc verecundiae, frugalitatis atque etiam rusticitatis antiquae retinet ac servat,Plin. Ep. 1, 14, 4; cf. Plin. 35, 4, 9, § 26; Calp. Ecl. 4, 4.—In a bad sense: cultus adest, nec nostros mansit in annos Rusticitas priscis illa superstes avis,Ov. A. A. 3, 128: rusticitas, non pudor ille fuit,id. ib. 1, 672: vultus sine rusticitate pudentes,id. H. 20, 59: (urbanitas) cui contraria sit rusticitas,Quint. 6, 3, 17; cf.: et imperitia, et rusticitas, et rigor,id. 6, 1, 37: in quo (ore) nulla neque rusticitas neque peregrinitas resonet,id. 11, 3, 30: verborum atque ipsius etiam soni,id. 11, 3, 10: aliquem rusticitatis arguere,Suet. Caes. 53: ignorare propter rusticitatem jus suum,Dig. 49, 14, 2 fin.