LAT

Lewis Short

(verb) : rīdĕo, si, sum, 2 (
* Dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), and a. [Boeot. κριδδέμεν for κρίζειν ͂ γελᾶν, orig. form κριδjεμεν].
* Neutr., to laugh (cf. cachinnor).
* In gen.: numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,Plaut. Cas. 5, 1, 4: risi te hodie multum,id. Stich. 1, 3, 89: ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62: M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,id. Fin. 5, 30, 92: cum ridere voles,Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere γέλωτα σαρδάνιον, Cic. Fam. 7, 25, 1: tempus flendi et tempus ridendi,Vulg. Eccl. 3, 4.
* Act., to laugh at, laugh over any thing.
* To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.: vultu Fortuna sereno,Ov. Tr. 1, 5, 27: ridere ad patrem,Cat. 61, 219.
* Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant: sedes quietae large diffuso lumine rident,Lucr. 3, 22: tempestas,id. 5, 1395: argentum et pulchra Sicyonia,id. 4, 1125: ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,Hor. C. 2, 6, 14: argento domus,id. ib. 4, 11, 6: florum coloribus almus ager,Ov. M. 15, 205: pavonum ridenti lepore,Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.: tibi rident aequora ponti,smile upon thee, look brightly up to thee,Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. — *
* To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.): quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,Hor. C. 4, 1, 18.
* In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478): rideo hunc,Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7: Acrisium (Juppiter et Venus),Hor. C. 3, 16, 7 et saep.: risi nivem atram,Cic. Q. Fr. 2, 13, 1: joca tua,id. Att. 14, 14, 1: haec ego non rideo, quamvis tu rideas,say in jest,id. Fam. 7, 11, 13: nemo illic vitia ridet,Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633; for which: perjuros amantes,Prop. 2, 16 (3, 8), 47.—Poet., with obj.-clause: Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,Stat. Th. 10, 648. — Pass.: haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.: tum enim non sal, sed natura ridetur,id. ib. 2. 69, 279; 2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,Hor. S. 1, 7, 22: ridear,Ov. P. 4, 12, 16: neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,Quint. 6, 3, 7: quae in mimis rideri solent,id. 6, 3, 29.
* In partic.
* To smile upon one: quasi muti silent Neque me rident,Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.: cui non risere parentes,Verg. E. 4, 62.
* To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride): ridet nostram amentiam,Cic. Quint. 17, 55: O rem, quam homines soluti ridere non desinant,id. Dom. 39, 104: ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,id. Fam. 2, 9, 1; cf.: curre et quam primum haec risum veni,id. Cael. 8, 14, 4: versus Enni gravitate minores (with reprehendere),Hor. S. 1, 10, 54: risimus et merito nuper poëtam,Quint. 8, 3, 19: nostram diligentiam,id. 2, 11, 1: praesaga Verba senis (with spernere),Ov. M. 3, 514: lacrimas manus impia nostras,id. ib. 3, 657 al.—Pass.: Pyrrhi ridetur largitas a consule,Cic. Rep. 3, 28, 40: rideatur merito, qui, etc.,Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356: rideri possit eo, quod, etc.,id. S. 1, 3, 30: peccet ad extremum ridendus,id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory