(verb) : rĕ-nuntĭo (rĕnuncĭo), āvi, ātum, 1
* To bring or carry back word, to report, give notice, declare, announce.
* In gen. (rare and mostly ante-class.; syn. refero): quid nunc renuntiem abs te responsum, Chreme?Ter. Heaut. 4, 8, 18: hoc alii mihi renuntiant,Plaut. Ps. 1, 5, 6; cf. id. ib. 1, 5, 36: quia nihil a quoquam renuntiabatur,no answer was brought,Suet. Ner. 47: teque ad patrem esse mortuum renuntiem,Plaut. Bacch. 1, 2, 49.—With obj.clause: istaec quae tibi renuntiantur, filium te velle circumducere,Plaut. Ps. 1, 5, 15: quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore,Ter. And. 3, 2, 28: Alexandro regi renuntiatam adeo divitem (insulam),Plin. 6, 31, 36, § 198: is me nunc renuntiare repudium jussit tibi,Plaut. Aul. 4, 10, 54; Ter. Phorm. 4, 3, 72: deliberet renuntietque hodie mihi, Velintne annon,id. Hec. 3, 5, 58: hunc metuebam, ne meae Uxori renuntiaret de pallā,Plaut. Men. 2, 3, 67.—Impers., Plaut. Aul. 4, 1, 18: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae filiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: tibi renuntiari sic me habere in animo,Cic. Clu. 5, 17.— Absol.: abi et renuntia,Plaut. Bacch. 4, 2, 10; Ter. Heaut. 4, 4, 5: rus abiisse aiebant, nunc domum renuntio,Plaut. Merc. 4, 5, 2: huc,Ter. And. 3, 4, 15: ita mihi renuntiatum est, quibus credo satis,Plaut. Poen. 3, 5, 19; so, renuntiatum est,Ter. And. 3, 2, 21.
* (Re negative or qs. rejecting.) To retract, revoke, recall, refuse; to give up, break off, protest against, disclaim, renounce (good prose): Pa. Ad cenam hercle alio promisi foras. Ge. Jube domi cenam coqui Atque ad illum renuntiari, Plaut. Stich. 4, 2, 19; cf.: renuntiari extemplo amicis, quos in consilium rogaverat, imperavit,Sen. Clem. 1, 9: ego illi ad prandium promisissem, and prandium renuntiassem,id. Suas. 2, 12: incensus hospitium ei renuntiat; domo ejus emigrat,Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89: societatem et amicitiam alicui,Liv. 36, 3; so, societatem alicui,id. 38, 31: amicitiam alicui,id. 42, 25, 1; Tac. A. 2, 70; Suet. Calig. 3: renuntiat Habonius illam decisionem tutoribus,Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; cf. id. ib. 1, 6, 16.—Absol.: quid imprudentius publicanis renuntiantibus?Cic. Att. 2, 1, 8: nemo ingemuit, etc.... pedem nemo in illo judicio supplosit, credo, ne Stoicis renuntiaretur,id. de Or. 1, 53: civilibus officiis,Quint. 10, 7, 1; Plin. Ep. 2, 1, 8: vitae,Suet. Galb. 11: foro,id. Rhet. 6: Campaniae,Sen. Q. N. 6, 1, 10: inertiae,Plin. Pan. 59, 2: nuptiis,Tert. ad Uxor. 1, 1: societati,Dig. 17, 19, 65, § 3.
* Transf., in gen., to announce, report, declare: assentior vero renuntioque vobis, nihil esse, quod adhuc de re publicā dictum putemus,Cic. Rep. 2, 44, 71.
* Renuntiare sibi, to report to one's self, impress on one's own mind, i. e. reflect, think: qui renuntient sibi, quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi, quae velit, represent to themselves, i. e. think, meditate, Quint. 12, 11, 10; cf.: potest et illa res a luctu te prohibere nimio, si tibi ipse renuntiaveris, nihil horum, quae facis, posse subduco,Sen. ad Polyb. 6 (25), 1.