LAT

Lewis Short

rĕluctor, ātus, 1 (
* Abl. part. pres. reluctanti, Ov Am. 3, 4, 14), v. dep. n., to struggle against any thing, to resist (poet. and in post-Aug. prose; syn.: repugno, renitor, adversor).
* Lit.: visit cubiculum, in quo reluctantis et impulsae (uxoris) vestigia cernebantur,Tac. A. 4, 22: huic spiritus oris Multa reluctanti obstruitur,Verg. G. 4, 301: reluctantes dracones,Hor. C. 4, 4, 11; Ov. Am. 3, 4, 14: hostis reluctans,id. ib. 2, 9, 12; Curt. 6, 2, 6.— Poet., with inf.: equites illic poscentia cursum Ora reluctantur pressis sedare lupatis,Claud. in Ruf 2, 354.
* Transf., of inanimate subjects: Mycale, quam deduxisse canendo Saepe reluctatae constabat cornua lunae,Ov. M. 12, 264: inter obstantia saxa fractis aquis ac reluctantibus,Quint. 9, 4, 7: reluctantur faces,Sen. Herc. Oet. 1729: domitare ventos reluctantes,Plin. Pan. 81, 4.
* Trop., to oppose, resist; to be adverse or reluctant: reluctatus invitusque revertens in Italiam,Vell. 2, 102, 5; cf.: diu sum equidem reluctatus, Quint. prooem. § 1: diuque precibus ipsum reluctatum aegre vicerunt, ut, etc.,Curt. 8, 2, 11; cf. Mart. 5, 35, 5: his tot tantisque rationibus, quamquam multum reluctata verecundia Principis nostri, tandem tamen, cessit,Plin. Pan. 60, 4: fatis reluctantibus,Petr. 111.?*!
* Act. collat. form: faucibus ipsis hiantis Cerberi reluctabat,App. M. 4, p. 151, 28: pectus et venter reluctabat,id. ib. 7, p. 189, 38; Fulg. contr Verg.
* Reluctatus, in a pass. signif., Claud. Rapt. Pros. 1, 42.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory