LAT

Lewis Short

regnātor (noun M) : regno
* A ruler, sovereign (poet.): deūm regnator, Naev. ap. Fest. s. v. quianam, p. 257, 28 Müll.; Verg. A. 4, 269: deorum,Plaut. Am. prol. 45; cf.: summi Olympi, Verg. A. 7, 558; 10, 437: regnator omnium deus,Tac. G. 39: corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum,Verg. A. 8, 77; Col. 10, 200: Asiae (Priamus),Verg. A. 2, 557 Wagn.: Neptunus regnator marum, Naev. ap. Prisc. p. 770 P.; cf. of the same: freti,Sen. Hippol. 945: lyricae cohortis (Pindarus),Stat. S. 4, 7, 5: agelli,i. e. owner,Mart. 10, 61, 3.—With dat.: occiduis regnator montibus Atlas,Val. Fl. 2, 621: Illyricis regnator aquis,i. e. the Danube,Aus. Epigr. 3.— Absol.: in Siciliā, ubi rex Agathocles regnator fuit,Plaut. Men. 2, 3, 58; Mart. 11, 6, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory