Lewis Short
(verb) : rĕd-ŏlĕo, ŭi, ēre, and n.
* To emit a scent, diffuse an odor; to smell of or like, be redolent of any thing.
* Act.
* Lit.: vinum redolens,smelling of wine,Cic. Phil. 2, 25, 63: unguenta,Plin. 11, 18, 19, § 61: thymum,Quint. 12, 10, 25: illa tuas redolent medicamina mensas,Ov. R. Am. 355; id. A. A. 3, 213: foetorem acoremve,Col. 12, 18, 3: delicias,Mart. 14, 59.
* Neutr.
* Lit., absol: quod fracta magis redolere videntur Omnia,Lucr. 4, 696; so Ov. M. 4, 393: in patulis redolentia mala canistris,id. ib. 8, 675 al.—With gen.: fila Tarentini redolentia porri edisti,Mart. 13, 18, 1. — With abl.: redolent thymo fragrantia mella,Verg. G. 4, 169; id. A. 1, 436: mella thymi redolentia flore,Ov. M. 15, 80; Val. Fl. 4, 15; Val. Max. 1, 6 fin.
* Trop.: mihi quidem ex illius orationibus redolere ipsae Athenae videntur,Cic. Brut. 82, 285; id. Sest. 10, 24 Orell. N. cr.: praefectus urbis, cui nescio quid redoluerat, a conventu se abstinuit, who had got scent of something, Capitol. Gord. II.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary