Lewis Short
(verb) : rĕ-cūso, āvi, ātum, 1 (
* Gen. plur. of the part. pres. recusantūm, Verg. A. 7, 16), causa.
* In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol.
* With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50: me judicem,Tac. Or. 5 al.; cf.: populum Romanum disceptatorem,Cic. Fl. 38, 97: populi Romani amicitiam,Caes. B. G. 1, 44: nec quae pepigere recusent,Verg. A. 12, 12: nullum periculum communis salutis causā,Caes. B. G. 7, 2; so, nullum periculum,id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26: laborem,id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10: nihil nisi hiberna,Caes. B. G. 5, 41: legumina,id. B. C. 3, 47 fin.: servitutem,Sall. J. 31, 20: vincla (leones),Verg. A. 7, 16: jussa,id. ib. 5, 749 et saep.: nihil tibi a me postulanti recusabo,Cic. de Or. 2, 29, 128; so, psalteria virginibus probis,Quint. 1, 10, 31: nihil de poenā,Cic. Planc. 1, 3; cf.: de stipendio,Caes. B. G. 1, 44: qui quod ab altero postularent, in se recusarent,id. B. C. 1, 32, 5: Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum,rejected,Just. 13, 2, 11. — Of things: terra numquam recusat imperium,Cic. Sen. 15, 51: genua impediunt cursumque recusant,Verg. A. 12, 747: rapax ignis non umquam alimenta recusat,Ov. M. 8, 837: (falsae gemmae) recusant limae probationem,Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep.
* In partic.
* With object-clause: non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant,Plin. 29, 1, 8, § 16: Velinum lacum obstrui recusantes,refusing to permit,Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.
* With de: de judiciis transferendis recusare,Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—(ε) With ne: Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus ... judicium capitis in se constitueretur,Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141: sententiam ne diceret, recusavit,id. Off. 3, 27, 100: reliqui ... ne unus omnes antecederet, recusarent,Caes. B. C. 3, 82 fin.— (ζ) With quin: si absim, haud recusem, quin mihi male sit,Plaut. Curc. 1, 3, 8: non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare,Cic. Ac. 2, 3, 7: non recuso quin, etc.,id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.: neque recusare ... quin armis contendant,id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.— (η) With quominus: nec recusabo, quominus omnes mea legant,Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31: ... quominus perpetuo sub illorum dicione essent,Caes. B. G. 1, 31: neque recusavit quo minus poenam subiret,Nep. Epam. 8, 2.—(θ) Absol.: non recuso, non abnuo, etc.,Cic. Mil. 36, 100: recusandi aut deprecandi causā legatos mittere,Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep.
* To refute, disprove: nativitatis mendacium,Tert. adv. Marc. 3, 11.
* In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence: causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis,Quint. 3, 10, 1: numquid recusas contra me?Plaut. Poen. 5, 6, 18: tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro ... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas,Cic. Caecin. 28, 8 sq.: cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc.,Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary