Lewis Short
(verb) : rĕ-cumbo, cŭbui, 3, cumbo, cubo
* To lay one's self back, lie down again; to lie down.
* Of persons.
* In gen. (class.): eum primo perterritum somno surrexisse, dein, cum se collegisset ... recubuisse, etc.,Cic. Div. 1, 27, 57: in cubiculo,id. Deiot. 15, 42: in exedrā lectulo posito,id. de Or. 3, 5, 17: in herbā,id. ib. 2, 71, 287: spondā sibi propiore recumbit,Ov. F. 2, 345: tauros medio recumbere sulco,to sink down,id. M. 7, 539; cf.: mulier sopita recumbit,sinks into sleep,Lucr. 6, 794.
* Of inanim. things, to fall or sink down (poet. and in post-Aug. prose): ne (pons) supinus eat cavāque in palude recumbat,Cat. 17, 4; cf. Verg. A. 9, 713: onus (domūs quassatae) in proclinatas partes,Ov. Tr. 2, 84: at nebulae magis ima petunt campoque recumbunt,sink, settle down,Verg. G. 1, 401; cf.: minax ponto Unda,Hor. C. 1, 12, 32: pelagus,Sen. Thyest. 589: (juba) dextro jactata recumbit in armo,falls, rolls down,Verg. G. 3, 86; cf.: in umeros cervix collapsa recumbit, sinks back, reclines, id. A. 9, 434: cervix umero,Ov. M. 10, 195: vitem in terram recumbere,Plin. 17, 23, 35, § 259: jugera Martialis longo Janiculi jugo recumbunt,descend, slope down,Mart. 4, 64, 3; cf.: duro monti recumbens Narnia,Sil. 8, 459.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary