rĕcordātĭo (noun F) : id.
* A recalling to mind, recollection, remembrance, recordation (class.; esp. freq. in Cic. in sing. and plur.).
* With gen.: quorum memoria et recordatio jucunda sane fuit,Cic. Brut. 2, 9; so, coupled with memoria,id. Lael. 27, 104; id. de Or. 1, 53, 228; id. Prov. Cons. 18, 43; cf.: quam (memoriam) quidem Plato recordationem esse vult vitae superioris,id. Tusc. 1, 24, 57 (v. recordor init.): veteris memoriae recordatio,the recollection of an old circumstance,id. de Or. 1, 2, 4; so, praeteritae memoriae,id. Q. Fr. 2, 2, 1; cf. Quint. 11, 2, 43: habet praeteriti doloris secura recordatio delectationem,Cic. Fam. 5, 12, 14; cf. id. Brut. 76, 266: multorum benefactorum recordatio jucundissima est,id. Sen. 3, 9: recordatio impudicitiae et stuprorum suorum,id. Phil. 3, 6, 15; cf.: scelerum suorum,Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110 Zumpt and Halm N. cr.: nostrae amicitiae,id. Lael. 4, 15: suavis,id. Att. 6, 1, 22. — With subj.-clause: subiit recordatio egisse me juvenem aeque in quadruplici,Plin. Ep. 4, 24, 1.—In the plur.: das mihi jucundas recordationes conscientiae nostrae rerumque earum, quas gessimus,Cic. Fam. 5, 13, 4; Gell. 17, 2, 1.
* Absol.: stulti malorum memoriā torquentur, sapientes bona praeterita gratā recordatione renovata delectant, etc.,Cic. Fin. 1, 17, 57; cf.: acerba recordatio,id. de Or. 3, 1, 1: subit recordatio: quot dies quam frigidis rebus absumpsi?Plin. Ep. 1, 9, 3.—Plur.: recordationes fugio, quae quasi morte quādam dolorem efficiunt,Cic. Att. 12, 18, 1; Tac. A. 4, 38.

s. TLL