Lewis Short
rĕconcĭlĭātĭo (noun F) : reconcilio
* A re-establishing, reinstatement, restoration, renewal: concordiae,Cic. Cat. 3, 10, 25: gratiae suae et Pompeii, a reconciliation, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 7, A; so, gratiae,Cic. Rab. Post. 12, 32; Liv. 40, 46; Cic. Har. Resp. 24, 51; and: reconciliationes gratiarum,id. Red. ad Quir. 5, 13.—Absol., a reconciling, reconciliation (mostly postAug.): irridebatur haec illius reconciliatio,Cic. Clu. 36, 101: nihil opus esse reconciliatione,Liv. 27, 35: Calvo de reconciliatione per amicos agenti,Suet. Caes. 73; so, simulata,id. Ner. 34: incohata inter fratres,Just. 16, 1, 8: ministerium reconciliationis,Vulg. 2 Cor. 5, 18.— Plur.: Antonii societatem reconciliationibus variis male focillatam,Suet. Aug. 17.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary