rătĭōcĭnātĭo (noun F) : id., a rhet. and archit. t. t.
* In rhet.
* An exercise of the reasoning powers, calm reasoning, ratiocination (opp. impulsio, a passionate feeling, impulse; cf. argumentatio): ratiocinatio est diligens et considerata faciendi aliquid aut non faciendi excogitatio,Cic. Inv. 2, 5, 18: etiam sapientiae studiosos maxime medicos esse, si ratiocinatio hoc faceret,Cels. 1, praef. § 49.
* In archit., theory (opp.: fabrica, practice): ratiocinatio est, quae res fabricatas solertiā ac ratione proportionis demonstrare atque explicare potest,Vitr. 1, 1, 1; 15.
* A rhet. figure, reasoning in an interrogative form: ratiocinatio est, per quam ipsi a nobis rationem poscimus, quare quidque dicamus, etc.,Auct. Her. 4, 16, 23.

s. TLL