Lewis Short
(verb) : quĭrīto, āre (in a
* Dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen.
* Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat,Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum,id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium,Liv. 39, 8.
* In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.
* Act.
* To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3.
* To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti,App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary