Lewis Short
quercus (noun F) : (
* Gen. querci, Pall. 4, 7, 8; gen. plur. quercorum, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 717 P.; dat. and abl. plur. do not occur), f. perh. from root kar (kal-k), to be hard; cf.: cornu calx, calculus.
* An oak, oaktree, esp. the Italian or esculent oak, sacred to Jupiter (cf. robur): quercus dicitur, quod id genus arboris grave sit ac durum, tum etiam in ingentem evadat amplitudinem: querqueram enim gravem et magnam putant dici, Paul. ex Fest. p. 259 Müll.: percellunt magnas quercus, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 194 Vahl.): magna Jovis quercus,Verg. G. 3, 332: glandiferae,Lucr. 5, 939; Cic. Leg. 1, 1, 2: aëriae,Verg. A. 3, 680: quercus et ilex Multā fruge pecus juvat,Hor. Ep. 1, 16, 9: auritae,id. C. 1, 12, 12: aridae,id. ib. 4, 13, 10: durior annosā quercu,Ov. M. 13, 799: quercorum rami, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 717 P.
* Poet., transf.
* ?*!f things made of oak-wood. Of a ship, of the ship Argo, Val. Fl. 5, 65.— Of a javelin, Val. Fl. 6, 243.— Of a drinkingvessel, Sil. 7, 190.— Capitolina,a garland of oak-leaves,Juv. 6, 386; usually bestowed upon one who had saved the life of a citizen in battle,Ov. F. 4, 953; id. M. 1, 563; Luc. 1, 357: civilis,Verg. A. 6, 772.
* For acorns (very rare): veteris fastidia quercūs,Juv. 14, 184.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary