Lewis Short
(adverb) : quandō -quē
* Rel.
* Temp., at what time soever, whenever, whensoever, as often as (class.): QVANDOQVE SARPTA DONEC DEMPTA ERVNT, Lex XII. Tabularum: quandoque ab eādem parte sol eodemque tempore iterum defecerit, tum, etc.,Cic. Rep. 6, 22, 24: ut, quan doque idem prodigium nuntiaretur, feriae per novem dies agerentur,Liv. 1, 31, 4: reddituros, quandoque recepisset,Curt. 7, 10, 9; Liv. 27, 10, 5: indignor, quandoque bonus dormitat Homerus,Hor. A. P. 359: quandoque trahet feroces Per sacrum clivum ... Sicambros,id. C. 4, 2, 33: quandoque ossa Capyis detecta essent, fore ut, etc.,Suet. Caes. 81.
* Indef.
* At some time, at one time or other: ego me Asturae diutius arbitror commoraturum, quoad ille quandoque veniat,Cic. Fam. 6, 19, 2: ne quandoque parvus hic ignis incendium ingens exsuscitet,Liv. 21, 3, 6: et tu, Galba, quandoque degustabis imperium,Tac. A. 6, 20: emptio non videtur et ideo quandoque lui potest,Paul. Sent. 2, 13, 4.
* Now and then, sometimes (post-Aug.): nonnumquam per duos menses durat: quandoque brevius finitur,Cels. 6, 6: quandoque fiunt trabes, quandoque clipei,Sen. Q. N. 1, 1, 15; Col. 7, 3, 13.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary