pulchrĭtūdo | pulcr- (noun F) : (), , id.
* Beauty.
* Lit.: ut corporis est quaedam apta figura membrorum cum coloris quādam suavitate eaque dicitur pulchritudo,Cic. Tusc. 4, 13, 31: simulacri,Cic. Verr. 2, 4, 33, § 72; cf. corporis,id. Off. 1, 28, 98: pulchritudinis duo genera sunt, quorum in altero venustas est, in altero dignitas, venustatem muliebrem dicere debemus, dignitatem virilem,id. ib. 1, 36, 130: pulchritudinis habere verissimum judicium,id. Inv. 2, 1, 3: equi,Gell. 3, 9, 8: urbis,Flor. 2, 6, 34: flammae,Suet. Ner. 38: operis,Plin. Ep. 10, 46, 3.
* Trop., beauty, excellence: oratoris,Cic. de Or. 3, 19, 71: verborum,Quint. 3, 7, 12: orationis,Petr. 2: honestum suā pulchritudine specieque laudabile,Cic. Fin. 2, 15, 38: splendor pulchritudoque virtutis?id. Off. 2, 10, 37; cf.: ut Isocratis memorat pulchritudo,i. e. the charming writer,Amm. 30, 8, 6.
* Transf., a beauty, i. e. a beautiful thing; in plur.: pulchritudines,i. e. beautiful jewels,Plin. 37, 9, 46, § 129.

s. TLL

s. TLL