Lewis Short
(verb) : prō-rēpo, psi, ptum, 3
* To creep forth, crawl out, come out in a gradual or unobserved manner (poet. and in post-Aug. prose).
* Lit.: (formica) non usquam prorepit,Hor. S. 1, 1, 37: cum prorepserunt primis animalia terris,id. ib. 1, 3, 99: cochleae prorepunt e cavis terrae,Plin. 8, 39, 59, § 140: aegri quoque ad conspectum tui prorepere,Plin. Pan. 22, 3.
* Transf.
* To creep along, crawl forwards to a place: rumore caedis exterritus prorepsit ad solarium proximum,Suet. Claud. 10.
* Of inanimate subjects, to come forth gradually, to put forth, to ooze out, exude, of the vine: prorepentes oculi,Col. 11, 2, 38; 3, 10, 3: pampinus e duro prorepsit,id. 4, 22, 4: tardaque sudanti prorepunt balsama ligno, Claud. Nupt. Honor. et Mar. 96: ne palmites libero excursu in luxuriam prorepant,Col. 5, 5, 13: umor lente prorepit,gradually flows off,id. 2, 16, 5: nervus prorepit usque ad ultimam partem caudae,extends,id. 7, 12, 14.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary