(adjective) : prŏpĭtĭus, a, um (prōpĭtĭus, Juvenc. 1, 16, 43 al.), prope
* Favorable, well-disposed, gracious, kind, propitious (class.; cf.: faustus, prosperus, secundus).
* Of persons, esp. of deities: Mars pater, te precor quaesoque, uti sies volens, propitius mihi domo familiaeque nostrae, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 2: tam propitiam reddam, quam cum propitia est Juno Jovi,Plaut. Merc. 5, 2, 112; cf. id. Poen. 1, 2, 164: cui homini di sunt propitii, ei non esse iratos puto,id. Curc. 4, 4, 1: ita deos mihi velim propitios, ut, etc.,Cic. Div. in Caecil. 13, 41: parentes,Ter. Ad. 1, 1, 6: hunc propitium sperant, illum iratum putant,Cic. Att. 8, 16, 2: uti volens propitius suam sospitet progeniem,Liv. 1, 16 Weissenb. ad loc.
* Of things: propitiis auribus accipitur,Sen. Suas. 1: propitius et tranquillus Oceanus,Flor. 3, 10: pax,Plaut. Trin. 4, 1, 18: voluntas,Nep. Dion, 9, 6.

s. TLL