prō-lŏquor, cūtus (quūtus), 3
* V. dep. n. and a.
* In gen., to speak out, utter, declare, say (mostly ante-class. and poet.; not found in Cic., Caes., or Quint.): prolocutum (dicimus), cum animo quod habuit, extulit loquendo,Varr. L. L. 6, § 56 Müll.: hoc profiteri et proloqui advorsum illam, Enn. ap. Non. 232, 24 (Trag. v. 384 Vahl.): miserias Medeai caelo atque terrae, id. ap. Cic. Tusc. 3, 26, 63 (Trag. v. 291 Vahl.): cogitata,Ter. Phorm. 2, 1, 53: verbum,id. And. 1, 5, 21; cf.: proloqui quicquam verborum,Plaut. Am. 1, 1, 92: aliquid apud aliquem,id. Capt. prol. 6; so, apud aliquem,id. Ep. 3, 4, 28: vera,id. Aul. 2, 1, 18: falsum,id. ib. 3, 5, 45: pervagatissimus ille versus, qui vetat Artem pudere proloqui quam factites,Cic. Or. 43, 147: nunc quam rem oratum huc veni, primum proloquar,Plaut. Am. prol. 50; so with interrog.-clause: quid sentiatis proloquimini, Auct. B. Afr. 44 fin.; with acc. and inf., Liv. 4, 2, 13.—Absol.: ut occepisti, perge porro proloqui,Plaut. Trin. 1, 2, 125.—*
* In partic., to foretell, predict: proloquar, atque utinam patriae sim vanus haruspex,Prop. 3, 13 (4, 12), 59.

s. TLL