LAT

Lewis Short

(verb) : prŏ-fŭgĭo (with first syll. long, Juvenc. 2, 477), fūgi, 3, and n.
* Act., to flee before or from, to flee, fly from any thing (poet. and post-Aug.): Phocaeorum Velut profugit execrata civitas Agros,Hor. Epod. 16, 18: conspectum conversationemque civium suorum profugit,Sen. Cons. ad Polyb. 17 (36), 4: sedes suas,Col. 1, 3, 6: natos,Plin. 7, 2, 2, § 14: dominos,Curt. 10, 2, 20; Sen. Herc. Fur. 977.
* Neutr., to flee, run away, escape (class.): domo profugiens,Plaut. Capt. prol. 18: pedibus Hadrumetum profugerat,Caes. B. C. 2, 23: Babyloniam,Just. 11, 12, 1: Cirtam,Sall. J. 21, 2; 23, 2: aliquo,Ter. Ad. 3, 3, 31: longius,Hirt. B. G. 8, 13: istinc,Cic. Sen. 14, 47: ex oppido,Caes. B. G. 7, 11: in Britanniam,id. ib. 2, 14: domo,Cic. Brut. 89, 306; Liv. 1, 59: cum vi prope justorum armorum profugisset,Cic. Sest. 22, 50 B. and K. (Klotz, vim): in exsilium,id. Dom. 32, 86: ex proelio in provinciam,Sall. J. 13, 4: e carcere,Vell. 2, 19, 3; 2, 30, 5.
* In partic., to flee for succor to one, take refuge with one (class.): se profugere ad Brutum,Cic. Att. 15, 21, 1: ad Ciceronem,Caes. B. G. 5, 44; Sall. J. 74, 1; Just. 13, 8, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory