prōdĭgĭum (noun N) : (
* Gen. plur. prodigiūm, Pac. ap. Cic. Or. 46, 155), n. for prodicium, from prodico.
* Lit., a prophetic sign, token, omen, portent, prodigy, in a good and (more freq.) in a bad sense (syn.: portentum, ostentum, monstrum): mittere, Att. ap. Cic. N. D. 3, 26, 68: multa prodigia vim ejus numenque declarant,Cic. Verr. 2, 4, 49, § 107: (lunam deficientem) nullum esse prodigium,id. Rep. 1, 15; Verg. A. 5, 639: laetum,Plin. 11, 37, 77, § 197: P. Clodius fatale portentum prodigiumque rei publicae,Cic. Pis. 4, 9: (Catilina) monstrum atque prodigium,id. Cat. 2, 1, 1: non mihi jam furtum, sed monstrum ac prodigium videbatur,i. e. a monstrous and unnatural crime,Cic. Verr. 2, 3, 73, § 171; cf. Juv. 6, 84: piare prodigia,Tac. H. 5, 13: accipere aliquid in prodigium,id. A. 12, 43: prodigii loco habere,id. ib. 13, 58: Harpyia Prodigium canit,Verg. A. 3, 366: nuntiare,Sall. C. 30, 2: divinitus factum,Quint. 1, 10, 47: prodigiorum perita,Liv. 1, 34: prodigio par est cum nobilitate senectus,Juv. 4, 97: propter multa prodigia libros Sibyllinos adiisse,Macr. S. 1, 6, 13.—Of miracles: signa et prodigia,Vulg. Psa. 134, 9 et saep.
* Transf., a monster, prodigy: non ego sum prodigium,Ov. M. 13, 917: prodigium triplex,id. H. 9, 91: heu prodigia ventris!Plin. 19, 4, 19, § 55.

s. TLL