Lewis Short
(verb) : prae-vārĭcor, ātus, 1
* To walk crookedly, not to walk straight. *
* Lit.: arator praevaricatur,makes a crooked furrow,Plin. 18, 19, 49, § 179.
* Trop.
* To walk crookedly in the discharge of one's duty, not to act uprightly; esp. of an advocate who is guilty of collusion with the opposite party, to make a sham accusation or defence, to collude, prevaricate: qui praevaricatur, ex utrāque parte consistit, quinimo ex alterā,Dig. 47, 15, 1; cf. Plin. l. c. supra: a Catilina pecuniam accepit, ut turpissime praevaricaretur, Auct. Har. Resp. 20; Plin. Ep. 3, 9, 29.—With dat., to favor collusively: interdum non defendere, sed praevaricari accusationi videbatur,Cic. Clu. 21, 58.
* Late Lat., to transgress, sin against, violate: pactum meum,Vulg. Jos. 7, 11: contra me,id. Deut. 32, 51: legem, id. Osee, 8, 1.—Also in the form praevā-rĭco, āre: quod audivit, praevaricavit,Aug. Tract. in Joann. 99; cf. Prisc. 8, 6, 29.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary