Lewis Short
praesumptĭo (noun F) : praesumo.
* A taking beforehand, a using or enjoying in advance, anticipation: rerum, quas assequi cupias, praesumptio ipsa jucunda est,Plin. Ep. 4, 15, 11: bonae famae praesumptione perfrui,id. ib. 9, 3, 1.
* In rhet., a taking up and answering in advance, an anticipation of possible or suspected objections: mire in causis valet praesumptio, quae πρόληψις dicitur, cum id, quod obici potest, occupamus, Quint. 9, 2, 16; 9, 2, 18.
* A representing to one's self beforehand, a conception, supposition, presumption: multum dare solemus praesumptioni omnium hominum,Sen. Ep. 117, 5: cum contra praesumptionem suam annis decem in obsidione tenerentur,Just. 3, 4: non levi praesumptione credere,Dig. 41, 3, 44.
* In partic.
* Boldness, confidence, assurance, audacity, presumption (post-class.): illicitā praesumptione rex ad vicem sacerdotis holocaustum obtulit,Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 33: timor fundamentum salutis, praesumptio impedimentum timoris,Tert. Cult. Fem. 2: cassa,App. Mag. p. 323, 17.
* Stubbornness, obstinacy: mirā contra plagarum dolores praesumptione munitus,App. M. 8, p. 214, 31: obfirmatus summā praesumptione,id. ib. 10, p. 243, 25.
* Prejudice, Tert. Apol. 49.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary