praestōlor, ātus (
* Inf. paragog. praestolarier, Plaut. Ep. 2, 2, 33; act. collat. form praestolaras, Liv. And. ap. Non. 475, 32: praestolabo, Turp. ap. ib. 475, 31; cf. App. M. 5, 20), 1, v. dep. n. and a. [1. praesto], to stand ready for, to wait for, expect a person or thing (syn.: opperior, exspecto): praestolari dicitur is, qui ante stando, ibi, quo venturum excipere vult, moratur, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.; cf.: praestolari est praesto esse et apparere, Don. ad Ter. Eun. 5, 5, 5.
* With dat.: qui tibi ad Forum Aurelium praestolarentur armati,Cic. Cat. 1, 9, 24: ut in Formiano tibi praestoler,id. Att. 2, 15, 3; 3, 20, 1.
* With acc.: ego illum ante aedis praestolabor,Plaut. Most. 5, 1 18; so, aliquem,id. Truc. 2, 3, 15: quem praestolare, Parmeno?Ter. Eun. 5, 5, 5: adventum illius,Vulg. Judic. 9, 25: lucem, id. Job, 30, 26.
* Absol.: ego illam illic video praestolarier,Plaut. Ep. 2, 2, 33: ad Clupeam praestolans,Caes. B. C. 2, 23.— *
* With gen.: advenientium cohortium praestolari, Sisenn. ap. Non. 161, 32.

s. TLL