Lewis Short
(adjective) : praestābĭlis, e, 2. praesto
* Preeminent, distinguished, excellent (class.; usually only of things concr. and abstr.): res magnitudine praestabiles,Cic. de Or. 2, 85, 347: praestabilis insignisque virtus,id. Har. Resp. 19, 41: ingenium atque lingua,Gell. 10, 18, 6: linguā ac facundiā praestabilis,id. 18, 3, 3: (Deus) praestabilis super malitiā,exalted,Vulg. Joel, 2, 13.—With inf.: Calchas praestabilis hariolari, i. e. hariolando,App. de Deo Socrat. p. 52, 4.— Comp.: dignitas praestabilior,Cic. Prov. Cons. 16, 38: fuerat praestabilius,preferable, better,Ter. Hec. 3, 1, 4: nihil amicitiā praestabilius,Cic. Lael. 27, 104: utrum huic rei publicae melius fuisse et praestabilius me civem nosci an te?more advantageous,Cic. Vatin. 4, 10: neque majus aliud, neque praestabilius invenies,Sall. J. 1, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary