(verb) : prae-sentĭo, sensi, sensum, 4 (collat. form praesentisse for praesensisse, Pac. Pan. Theod. 3)
* To feel or perceive beforehand, to have a presentiment of, to presage, divine (class.): ni haec praesensisset canes,Plaut. Trin. 1, 2, 135: verum is nescio quo pacto praesensit prius,id. Ps. 1, 4, 15; 1, 5, 11: animo praesentire atque videre,Lucr. 5, 1342: animo providere et praesentire,Caes. B. G. 7, 30: futura,Cic. Div. 2, 48, 100: animus ita praesentit in posterum, ut, etc.,id. Rab. Perd. 10, 29: alicujus adventum,Ov. M. 1, 610: amorem,id. ib. 10, 404: dolos,Verg. A. 4, 297: eventus bellorum,Suet. Aug. 96: aliquid,Plin. 2, 79, 81, § 191.—With acc. and inf.: quom ibi me adesse neuter tum praesenserat,Ter. And. 5, 1, 20: cum talem esse deum certā notione animi praesentiamus,Cic. N. D. 2, 17, 45.—Impers. pass.: praesensum est,Liv. 21, 49, 9.

s. TLL