praesentĭa (noun F) : praesens.
* In gen., a being before, in view, or at hand; presence (class.; cf. conspectus): alicujus aspectum praesentiamque vitare,Cic. Cat. 1, 7, 17: desiderium praesentiae tuae,id. Fam. 5, 8, 5: urget praesentia Turni,Verg. A. 9, 73.—In plur.: deorum praesentiae,Cic. N. D. 2, 66, 166: praesentiam sui facere,to present one's self, to appear,Dig. 42, 1, 53: praesentia animi,presence of mind, readiness, resolution, courage,Caes. B. G. 5, 43, 4; Cic. Mil. 23; Plin. 8, 25, 38, § 92.—For the phrase in praesentia (sc. tempora), v. praesens, s. v. praesum.
* Impression, efficacy, effect: tanta est praesentia veri,Ov. M. 4, 611.
* In partic., protection, assistance: PRAESENTIAE MATRIS DEVM,Inscr. Grut. 28, 4.

praesentĭa (noun N) : plur., v. praesens, s. v. praesum
* Fin.

s. TLL