(adjective) : prae-nuntĭus (praenunc-), a, um
* That foretells or forebodes.—Subst.
* Praenuntĭus, i, m., a foreteller, harbinger, foreboder, an indication, token, omen (class.): Zephyrus Veris praenuntius,Lucr. 5, 737: lucis praenuntius ales,i. e. the cock,Ov. F. 2, 767.
* Praenuntĭa, ae, f.: belli praenuntia,Ov. F. 6, 207: stellae magnarum calamitatum praenuntiae,Cic. N. D. 2, 5, 14: inquisitio candidati, praenuntia repulsae,id. Mur. 21, 44: Thraseam prohibitum immoto animo praenuntiam imminentis caedis contumeliam excepisse,Tac. A. 15, 23.
* Praenuntĭum, ii, n., a harbinger, token, omen: futuri eventus alicujus id praenuntium est,Plin. 2, 84, 86, § 200: istarum procellarum quaedam sunt praenuntia,Sen. Ira, 3, 10, 2: ignes,beaconlights,Plin. 2, 71, 73, § 181; v. Sillig N. cr. ad h. l.

s. TLL