prae-nōmen (noun N) :
* Lit., the name which stood before the name of the gens, the first name, proenomen, usually abbreviated; thus, in M. Tullius Cicero, Marcus is the praenomen, as A. = Aulus, C. = Caius, Cn. = Cnaeus, etc.: Quintilius cum filio, cui Marco praenomen erat,Liv. 30, 18, 5: quod sine praenomine familiariter ad me epistulam misisti,Cic. Fam. 7, 32, 1: Quinte, puta, aut Publi (gaudent praenomine molles Auriculae),Hor. S. 2, 5, 32: praenominibus feminas esse appellatas testimonio sunt Caecilia et Tarracia, quae ambae Gaiae solitae sint appellari, pari modo Lucia et Titia,Fest. p. 224 Müll.: pueris non prius, quam togam virilem sumerent, puellis non antequam nuberent, praenomina imponi moris fuisse, Q. Scaev. ap. Auct. Epit. Nom. Rat., Huschke, Jurisp. ante-Just. p. 16 sq.
* Transf., in gen., an appellation or title placed before a person's name: praenomen Imperatoris,Suet. Caes. 76; id. Tib. 26; id. Claud. 12.

s. TLL