(v. a.adv.) : prae-fīnĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. a.
* To determine, fix, or appoint beforehand, to prescribe (class.; a favorite word with Cic.; syn.: praestituo, praescribo): praefinire non est meum,Cic. Tusc. 5, 8, 21: aliquid restricte,id. Leg. 2, 18, 45: praefinit successori diem,id. Prov. Cons. 15, 37: ad certum praefinitumque tempus,Suet. Galb. 14 fin.; and: dies certus praefinitus,Gell. 1, 25, 16: sumptum funerum,Cic. Leg. 2, 27, 68: neque de illo quicquam tibi praefinio, quo minus, etc.,Cic. Verr. 2, 5, 68, § 174: praefinisti, quo ne, etc.,id. Fam. 7, 2, 1.—Absol.: nec res praefiniet ipsa, limit, set bounds, * Lucr. 1, 618.—Hence, * praefīnītō, adv., in the prescribed manner: praefinito loqui,Ter. Hec. 1, 2, 19.

s. TLL