LAT

praeconius

download
JSON

Lewis Short

(adjective) : praecōnĭus, a, um, praeco
* Of or belonging to a praeco or public crier: quaestus, the office or business of a public crier, Cic. Quint. 31, 95.
* Subst: praecō-nĭum, ĭi, n.
* The office of a public crier: facere,to be a public crier,Cic. Fam. 6, 18, 1: praeconium me ut detis,make me your auctioneer,Plaut. Men. 5, 9, 93; Suet. Gram. 3.
* Transf.
* In gen., a crying out in public; a proclaiming, spreading abroad, publishing (syn. praedicatio): tibi praeconium deferam,Cic. Att. 13, 12, 2; App. M. 6, p. 176, 3: praeconio contendere,in strength of voice,Suet. Ner. 24: domesticum,Cic. de Or. 2, 20, 86.—Plur.: praeconia famae,Ov. H. 17, 207: peragere praeconia casūs,id. Tr. 5, 1, 9.
* In partic., a publishing, celebrating, laudation, commendation (syn.: laudatio, elogium): praeconium alicui tribuere,Cic. Fam. 5, 12, 7: mandare versibus laborum praeconium,id. Arch. 9, 20: formae praeconia,Ov. Am. 3, 12, 9: praeconium facere de Deo,Lact. 1, 4, 2; 4, 14, 19.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory