Lewis Short
pŏtentĭa (noun F) : potens
* Might, force, power.
* Lit. (class.; cf.: potestas, opes): armorum tenendorum potentia,Liv. 21, 54 fin.: potentia solis Acrior,Verg. G. 1, 92: ventosa,Ov. Am. 2, 16, 27: formae,id. M. 10, 573: morbi,id. ib. 7, 537: occulti miranda potentia fati,Juv. 7, 200.
* Transf., efficacy, virtue (poet. and in postAug. prose): herbarum,Ov. M. 1, 522: dictamni,Plin. 25, 8, 53, § 94: potentia achatae contra scorpiones,id. 37, 10, 54, § 142: aquarum,id. 31, 1, 1, § 1.
* Trop.
* In gen., ability, faculty, capacity (post-class.): supra humanam potentiam magnitudine animi praeditus,Just. 12, 16, 1: facultas videndi,Cels. 7, 7, 13 fin.: audiendi,id. 7, 8: loquendi,id. 7, 12, 4.
* In abl.: potentiā, virtually, Boethius, Analyt. Post. 1, 24.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary