Lewis Short
plānĭtĭes | plānĭtĭa, ae (noun F) : (collat. form , , very rare; Cic. Div. 1, 1, 2; Caes. B. C. 1, 43), and plur. , id.
* A flat or even surface, level ground, a plain (class.): aequata agri planities,Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107: erat inter oppidum et collem planitia,Caes. B. C. 1, 43: planities erat inter sinistros montes,Sall. C. 59, 2; id. J. 48 fin.: speculi,Lucr. 4, 294: propter planitiem regionum,Cic. Div. 1 1: pars planitiae, Liv. 44, 6; Vitr. 7, 3: CLIVOM MARTIS IN PLANICIEM REDEGERVNT S. P. Q. R.,Inscr. Grut. 152, 6; a similar inscription with the form PLANITIAM,Inscr. Grut. 152, 7: nulla planitia dividit, Auct. B. Hisp. 28 fin.: planitiae coronarum,Vitr. 7, 3.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary