Lewis Short
(verb) : pinso (pīso), pinsi and pinsŭi, pinsum, pinsĭtum, and pistum (pisatum, Fest. p. 158 Müll.), 3 (also in Varr. R. R. 1, 63 fin., the reading is pinsatur; archaic form of the
* Imperf. pinsibant, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 23 Müll.; v. Enn. p. 147 fin. Vahl.), [πίσσω, πτίσσω], to beat, pound, bray, crush: pinsunt terram genibus, Enn. ap. Diom. p. 370 P. (Ann. v. 354 Vahl.): flagro,to scourge,Plaut. Merc. 2, 3, 81: si communiter pisunt,Cato, R. R. 136: pilum, quod eo far pisunt: a quo ubi id fit dicitur pistrinum,Varr. L. L. 5, § 138 Müll.: farinam, id. ap. Non. 152, 15: uvam passam,id. R. R. 3, 16: panicum pinsitum,Col. 2, 9, 19; 6, 6, 5: pisente pilo,Plin. 18, 10, 23, § 97; 18, 10, 20, § 93: qui far pisebant,id. 18, 11, 28, § 107: o Jane, a tergo quem nulla ciconia pinsit (v. ciconia),Pers. 1, 58.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary