Lewis Short
pĭācŭlum | pĭā-clum (noun N) : (sync. collat. form , Prud. στεφ. 14, 219), , pio
* A means of appeasing a deity; hence
* Lit.
* A sin-offering, propitiatory sacrifiee: porco piaculo facito, Cato, R. R. 139; 140: porcc femina piaculum pati,to bring,Cic. Leg. 2, 22, 57: piaculum hostia caedi,Liv. 8, 10: te piacula nulla resolvent,Hor. C. 1, 28, 34: piacula manibus infert,Ov. M. 6, 569: falsi mundi,Liv. 1, 26: sed quo te, M. Tulli, piaculo taceam, i. e. how can I be justified in, etc., Plin. 7, 31, 31, § 116; Macr. S. 3, 10, 7.
* Transf., that which requires expiation.
* Punishment: dea a violatoribus (sui templi) gravia piacula exegit,Liv. 29, 18; Just. 8, 2, 6; Val. Max. 1, 1, 14; Sil. 13, 702.
* In gen., a remedy, Hor. Ep. 1, 1, 36.
* A wicked action, sin, crime; guilt: eo die verberari piaculum est, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 10: palam mutire plebeio piaculum est, Enn. ap. Fest. s. v. mutire, p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.): piaculum est misereri nos hominum rem male gerentum,Plaut. Truc. 2, 1, 13: sine piaculo rerum praetermissarum,Liv. 39, 47: piaculum committere,id. 5, 52; Paul. Sent. 1, 21, 4: commissa piacula,Verg. A. 6, 569: solutus piaculo,Tac. A. 1, 30: nec sine piaculo quodam sanctissimas necessitudines scindi,Plin. Pan. 37: ne terra impleatur piaculo,Vulg. Lev. 19, 29.
* An unhappy event, a misfortune, Plin. 25, 8, 46, § 84.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary