Lewis Short
(verb) : per-māno, āvi, ātum, 1
* To flow through, press through, penetrate.
* Lit. (rare): in saxis ac speluncis permanat aquarum Liquidus umor,Lucr. 1, 348: permanat calor argentum,id. 1, 494: primordia singula per quojusque foramina permanare,id. 2, 397; so id. 6, 952; 3, 699.
* Transf., to flow to any place; to penetrate, reach anywhere (class.; syn.: penetro, pervado): sucus permanat ad jecur,Cic. N. D. 2, 55, 137: venenum in omnis partis corporis permanat,id. Clu. 62, 173 (but in Lucr. 1, 122, the correct read. is permaneant; v. Lachm. ad h. l., and permaneo, α).
* Trop.
* To penetrate, reach, extend to any place: amor usque in pectus permanavit,Plaut. Most. 1, 2, 63; Lucr. 3, 253: conclusiunculae ad sensus non permanantes,Cic. Tusc. 2, 18, 42: ut sermones hominum ad vestras aures permanarent,id. Balb. 25, 56: macula permanat ad animum,id. Rosc. Am. 24, 66: Pythagorae doctrina permanavisse mihi videtur in hanc civitatem,id. Tusc. 4, 1, 2; cf.: hoc ubi uno auctore ad plures permanaverat, etc.,Caes. B. C. 2, 29, 1.—*
* Permanare palam, to be divulged, become known, Plaut. Capt. 2, 1, 25.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary