LAT

Lewis Short

(adjective) : perjūrus, a, um, per-jus.
* Lit., who breaks his oath, perjured (class.): quid inter perjurum et mendacem?Cic. Rosc. Com. 16, 46: perjurissimus leno,id. ib. 7, 20: perjura Troja,Verg. A. 5, 811: perjuri arte Sinonis,id. ib. 2, 195: perjuras puellas punire,Prop. 3, 8, 53: perjura fides,Hor. C. 3, 24, 59; Juv. 13, 174.
* Transf., in gen., who lies under oath, false, lying (Plautin.), Plaut. Mil. 4, 2, 74. —Comp., Plaut. Mil. 1, 1, 21; id. Trin. 1, 2, 164.—Sup.: perjurissime hominum,Plaut. Ps. 1, 3, 117; id. Rud. 5, 3, 19.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory