(adjective) : pĕremptōrĭus (pĕremtōr-), a, um, id..
* Lit., destructive, deadly, mortal (post-class.): venenum,App. M. 10, p. 243, 30: spiculum,Tert. Anim. 25; Sid. Ep. 8, 11.
* Trop., qs. that destroys or precludes all debate, i. e. decisive, final, peremptory (jurid. Lat.): peremptorium edictum inde hoc nomen sumpsit, quod perimeret disceptationem, hoc est ultra non pateretur adversarium tergiversari,Dig. 5, 1, 70: dicuntur exceptiones aut peremptoriae aut dilatoriae. Peremptoriae sunt, quae perpetuo valent nec evitari possunt, etc.,Gai. Inst. 4, § 120 sq. and 121; cf. Dig. 44, 1, 3.—Adv.: pĕremptōrĭē (pĕremtōr-), in a peremptory manner, peremptorily: argumentari,Claud. Mam. Stat. Anim. 3, 1.

s. TLL