paenĭtentĭa (noun F) : paeniteo
* Repentance, penitence (not in Cic.; cf. Aus. Ep. 12, 10).—Absol.: celerem paenitentiam sequi,Liv. 31, 32: nec poenā commilitonum exterriti, nec paenitentiā conversi,Tac. A. 1, 45: fidelissimus est ad honesta ex paenitentiā transitus,Sen. Q. N. 3, praef. 3.—Plur.: serae dant poenas turpes paenitentiae,Phaedr. 1, 13, 2.—With gen.: coepti,Quint. 12, 5, 3: dicti,id. 9, 2, 60: gestae rei,Plin. 17, 12, 19, § 94; 10, 23, 33, § 67: paenitentiam agere, to repent: eo usque processum est, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit (Sallustius),Quint. 9, 3, 12: ejus (facinoris),Curt. 8, 6, 23; Plin. Ep. 7, 10, 3; Sen. Suas. 6, 11; 7, 10; Vulg. Matt. 3, 2 al.

s. TLL