Lewis Short
pābŭlum (noun N) : from the root pa, whence also pa-sco
* Food, nourishment.
* Lit.
* Of men (only poet.): dura mundi,Lucr. 5, 944: dira (of the human food of Polyphemus),Val. Fl. 4, 105; Stat. Th. 12, 566.
* Trop., food, nourishment, sustenance (class.): Acheruntis pabulum, food for Acheron (said of one who deserves to die), Plaut. Cas. 2, 1, 11: piscibus in alto credo praehibent pabulum,id. Rud. 2, 6, 29: amoris,Lucr. 4, 1063: est enim animorum ingeniorumque naturale quoddam quasi pabulum consideratio contemplatioque naturae, Cic. Ac. 2, 41, 127: studii atque doctrinae,id. Sen. 14, 49: dederatque gravi nova pabula morbo,Ov. M. 8, 876.—Of manure: pabula fesso praebere novali,Col. 10, 84; 2, 5, 1.—Of nourishment for the mind: quasi pabula quaedam animo ad sublimiora scandendi conquirens,Amm. 14, 5, 6.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary