LAT

Lewis Short

(P. a.) : ortus, a, um, Part. and , from orior, q. v.
* Fin. B.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

Lewis Short

ortus (noun M) : orior.
* A rising of the heavenly bodies (opp. occasus; class.): solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque cognoscere, Cic. Div. 1, 56, 128: primi sub lumina solis et ortus,Verg. A. 6, 255: (sol) ab ortu ad occasum commeans,from east to west,Cic. N. D. 2, 19, 49: solis, sunrise, i. e. the orient, the east, id. Cat. 3, 8: tum bis ad occasum, bis se convertit ad ortus,Ov. M. 14, 386: nitido ab ortu,id. ib. 2, 112: signorum,Verg. E. 9, 46: ortus lucis,Vulg. Sap. 16, 28.
* A rise, beginning, origin (cf. origo): tribuniciae potestatis,Cic. Leg. 3, 8, 19: juris,id. ib. 1, 6, 20: Favonii,Plin. 17, 9, 8, § 57: materno ortu,Ov. M. 13, 148: ab Elide ducimus ortum,we are sprung, derive our origin,id. ib. 5, 494: ortus nascentium,the birth,Cic. Div. 2, 43, 91; id. Tusc. 1, 38, 91: Cato ortu Tusculanus,by birth,id. Leg. 2, 2, 5.—Of a river, the source: donec venias ad fluminis ortus,Ov. M. 11, 139.—Of plants, the springing up, growth, Lucr. 5, 211.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory