Lewis Short
(verb) : olfăcĭo, ēci, actum, 3 (uncontracted collat. form ŏlĕfăcĭo:
* Olefacit, olefecit, olefactum,Not. Tir. p. 167), oleo-facio, to smell, scent something (class.; syn. odoror).
* Lit.: ea, quae gustemus, olfaciamus, tractemus, audiamus,Cic. Tusc. 5, 38, 111: unguentum,Cat. 13, 13: laurus folia trita olfactaque,smelled,Plin. 23, 8, 80, § 157: gith tusum, olfactum,id. 20, 17, 71, § 183 (olefactum, Jahn).—Absol.: delphini sagacissime olfaciunt,have a very keen scent,Plin. 11, 37, 50, § 137.
* Trop., to smell, scent, surmise, detect any thing: non sex totis mensibus olfecissem, quam, etc.,Ter. Ad. 3, 3, 43: nummum,Cic. Agr. 1, 4, 11: nomen poëtae,Petr. 93.—*
* To cause to smell of any thing: si ad matris mammam (agnus) non accedet, admovere oportet et olfacere labra lacte,Varr. R. R. 2, 2, 16.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary