Lewis Short
occŭpātĭo (noun F) : occupo
* A taking possession of a thing; a seizing, occupying (class.).
* Lit. (very rare): fori,Cic. Dom. 3: vetus,a taking possession, seizure,id. Off. 1, 7, 21.
* Transf.
* Rhet. t. t.: ante occupatio, an anticipation of an opponent's objections, Cic. de Or. 3, 53, 205 (but in Auct. Her. 4, 27, 37, the true reading is occultatio, q. v.).
* A business, employment, occupation (the usual meaning, esp. of public service; cf. studium): in maximis occupationibus tuis numquam intermittis studia doctrinae,Cic. Or. 10, 34: maximis occupationibus distinebar,id. Fam. 12, 30, 2: nullis occupationibus inplicatus,id. N. D. 1, 19, 51: ille aut occupatione aut difficultate tardior tibi erit visus,id. Fam. 7, 17, 2: ab omni occupatione se expedire,id. Att. 3, 20, 2: relaxare se occupatione,id. ib. 16, 16, 2.—With gen.: neque has tantularum rerum occupationes sibi Britanniae anteponendas judicabat,engaging in such trivial affairs,Caes. B. G. 4, 22.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary