(verb) : occĭpĭo, cēpi (coepi), eptum, 3 (
* Fut. perf. occepso for occepero, Plaut. Am. 2, 2, 41; id. Cas. 5, 4, 22: occepsit for occeperit,id. As. 4, 1, 49), and n. ob-capio, to begin, commence any thing (not in Cic. or Caes.).
* Act.: nunc quod occepi, obsonatum pergam,Plaut. Mil. 3, 1, 154: cantationem,id. Stich. 5, 5, 19: quaestum,Ter. And. 1, 1, 52: sermonem cum aliquo,id. Eun. 4, 1, 8: magistratum,to enter upon,Tac. A. 3, 2; 6, 45; Liv. 3, 19; 4, 37.—Pass.: istuc quicquid est, quā hoc occeptum est causā, loquere,Ter. Heaut. 4, 1, 36; Plaut. Ps. 4, 1, 49.
* With inf.: ne aliam rem occipiat loqui,Plaut. Trin. 4, 3, 35: agere armentum,Liv. 1, 7: concubia vexillum flagitare occipiunt,Tac. A. 1, 39; id. H. 2, 16.—Pass.: (fabula) occepta est agi,Ter. Eun. prol. 22.
* Neutr., to begin, commence.
* In gen.: a meridie nebula occipiebat,Liv. 29, 27, 6 Hertz (Weissenb. excepit): modo dolores occipiunt primulum,Ter. Ad. 3, 1, 2: hiems,Tac. A. 12, 12: juventas occipit puero,Lucr. 5, 889.
* Esp., in formula, ita ut occepi, in resuming a discourse or topic after an interruption: ita ut occepi, si animum advortas, dicam,Plaut. Trin. 4, 2, 52 Brix ad loc.; id. Stich. 4, 2, 1; id. Curc. 1, 1, 43 al.

s. TLL