occātor (noun M) : id.
* A harrower, Col. 2, 13, 1; cf.: occatorem Verrius putat dictum ab occaedendo quod caedat grandis globos terrae, cum Cicero venustissime dicat ab occaecando fruges satas, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.—Trop.: sator sartorque scelerum, et messor maxume. Ty. Non occatorem prius audebas dicere? Plaut. Capt. 3, 5, 3.
* Personified, the Roman god who prospered the harrower's work, Serv. Verg. G. 1, 21.

s. TLL