Lewis Short
(verb) : ŏb-umbro, āvi, ātum, 1
* To overshadow, to shade (poet. and in post-Aug. prose; cf.: opaco, obscuro).
* Lit.: gramineus madidam caespes obumbrat humum,Ov. Am. 2, 16, 10: coma umeros obumbrat,id. M. 13, 845: templum,id. ib. 14, 837; Verg. G. 4, 20 Jahn (al. inumbret): sibi,to shade itself,Plin. 17, 21, 35, § 165: obumbratus amnis,Curt. 5, 4, 8; Vulg. Luc. 1, 35; 9, 34.
* Transf.
* To darken, obscure: obumbrant aethera telis,Verg. A. 12, 578: nubes solem obumbrant,Plin. 2, 42, 42, § 111.
* In gen., to cover over: germina obumbrata,Pall. 12, 1.
* Trop.
* To overcloud, darken, obscure: nomina,Tac. H. 2, 32: candorem aequitatis,Mamert. Grat. Act. ad Julian. 5.—Prov.: sapientia vino obumbratur,Plin. 23, 1, 23, § 41; cf.: fidem amittunt propter id, quod sensus obumbrant,Quint. 8 prooem. § 8.
* To cover, cloak, conceal, disguise, palliale; to screen, defend, protect: crimen,Ov. P. 3, 3, 75: simulationem lacrimis,Petr. 101: magnum reginae nomen (eum) obumbrat,Verg. A. 11, 223.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary