Lewis Short
obtūtus (noun M) : obtueor
* A seeing, looking at or upon any thing (class., but in prose always with oculorum, unless this word is obviously supplied by the context; cf. aspectus): obtutu quasi obtuitu a verbo tuor quod significat video, Paul. ex Fest. p. 187 Müll.: oculorum,Cic. de Or. 3, 5, 17; so id. Univ. 8; id. N. D. 3, 4, 9: obtutum aliquo figere, id. poët. N. D. 2, 42, 107: dum stupet, obtutuque haeret defixus in uno,Verg. A. 1, 495: obtutu tacito stetit,id. ib. 12, 666: defixa Latinus Obtutu tenet ora,id. ib. 7, 249: oculi in uno obtutu defixi, Sen. de Ira, 3, 4 init.—Trop.: in obtutu malorum,in the contemplation of,Ov. Tr. 4, 1, 39.—In plur.: nil intecurrens obtutibus,Prud. Hamart. 915.
* (Late Lat.) The eye: quis ita gemino obtutu eluminatus. Sid. Ep. 8, 11.—More freq. in plur.: ita videri nostris obtutibus constitutis,Amm. 20, 3, 12; 24, 6, 8: humi prostrati sub obtutibus ejus,id. 17, 8, 5.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary